Δορυφόρος σε μέγεθος Ποσειδώνα περιστρέφετε συντροφιά μ' ένα τεράστιο φεγγάρι σε μέγεθος όμοιο με το Δία.

Οι αστρονόμοι πιθανός να βρήκαν τις πρώτες ενδείξεις ενός φεγγαριού έξω από το ηλιακό μας σύστημα

Το ηλιακό μας σύστημα έχει οκτώ μεγάλους πλανήτες και σχεδόν 200 φεγγάρια. Αν και οι αστρονόμοι έχουν μέχρι σήμερα βρει σχεδόν 4.000 πλανήτες σε τροχιά γύρω από άλλα αστέρια, δεν έχουν ακόμη βρεθεί φεγγάρια. 

Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη εμφάνισης, είναι μόνο ότι τα φεγγάρια είναι μικρότερα από τους πλανήτες και επομένως είναι πιο δύσκολο να εντοπιστούν. 

Τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Kepler βρήκαν στοιχεία για το γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι ένα τεράστιο φεγγάρι που συνοδεύει ένα γιγαντιαίο πλανήτη αερίων  που περιστρέφεται γύρω από το αστέρι Kepler-1625, που βρίσκεται σε απόσταση 8.000 έτη φωτός στον αστερισμό Cygnus. Το φεγγάρι μπορεί να είναι τόσο μεγάλο όσο ο Ποσειδώνας που  περιστρέφετε συντροφιά με έναν πλανήτη αρκετές φορές πιο μεγάλος σε μάζα από τον Δία. 

Πηγή: 

http://hubblesite.org/news_release/news/2018-45

Το πρώτο Γνωστό Διαστρικό Αντικείμενο του Ηλιακού Συστήματός 

μας που απόκτησε απροσδόκητη αύξηση της ταχύτητας

Χρησιμοποιώντας παρατηρήσεις από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA και από τα παρατηρητήρια εδάφους, μια διεθνής ομάδα επιστημόνων επιβεβαίωσαν ότι ο Oumuamua (oh-MOO-ah-MOO-ah), το πρώτο γνωστό διαστρικό αντικείμενο που ταξίδευε στο διάστημα, καθώς περνούσε μέσα από το εσωτερικό του ηλιακού μας συστήματος πέρυσι, είχε μια απροσδόκητη ώθηση τόσο ως προς την ταχύτητα όσο και προς τη μετατόπιση της τροχιάς του.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην σελίδα: 

http://hubblesite.org/news_release/news/2018-25

πηγή: HubbleSite News

Ανακαλύφθηκε γαλαξίας με το πιο μακρινό οξυγόνο στο σύμπαν σε απόσταση 13,3 δισ. ετών

© Shutterstock Ανακαλύφθηκε γαλαξίας με το πιο μακρινό οξυγόνο στο σύμπαν σε απόσταση 13,3 δισ. ετών

Αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα πολύ μακρινό γαλαξία, όπου εκτιμάται ότι άρχισαν να σχηματίζονται άστρα απρόσμενα νωρίς, μόλις 250 εκατομμύρια χρόνια μετά την «Μεγάλη Έκρηξη» (Μπιγκ Μπανγκ) που γέννησε το σύμπαν. Στον ίδιο γαλαξία ανακαλύφθηκε επίσης το πιο μακρινό οξυγόνο που έχει ποτέ ανιχνευθεί στο σύμπαν, σε απόσταση 13,3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Το προηγούμενο ρεκόρ απόστασης οξυγόνου ήταν τα 13,2 δισεκατομμύρια έτη φωτός από το 2016.

Η ανακάλυψη έγινε με τη βοήθεια των τηλεσκοπίων ALMA και VLT του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή. Η διεθνής επιστημονική ομάδα, με επικεφαλής τον Τακούγια Χασιμότο του Εθνικού Αστρονομικού Παρατηρητηρίου της Ιαπωνίας, έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature".Ο γαλαξίας είναι ο MACS1149-JD1, ο οποίος -όπως έδειξε η φασματοσκοπική ανάλυσή του- εκπέμπει ένα πολύ αχνό σήμα ιονισμένου οξυγόνου στο υπέρυθρο τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Το σήμα αυτό, που ανιχνεύθηκε από τα επίγεια τηλεσκόπια, εκπέμφθηκε πριν από 13,28 δισεκατομμύρια χρόνια, δηλαδή περίπου 500 εκατομμύρια έτη φωτός μετά το «Μπιγκ Μπανγκ», γεγονός που το καθιστά το πιο μακρινό οξυγόνο που έχει ποτέ παρατηρηθεί από τη Γη.Η παρουσία αυτού του οξυγόνου είναι ένα σαφές σήμα ότι ήδη πολύ νωρίτερα είχαν αρχίσει να δημιουργούνται και να πεθαίνουν άστρα σε αυτό το γαλαξία. Το οξυγόνο δημιουργείται μόνο μέσα στα άστρα και στη συνέχεια, όταν τα άστρα πεθαίνουν με εκρηκτικό τρόπο ως «σούπερ-νόβα», αυτό απελευθερώνεται σε μεσοαστρικά νεφελώματα αερίων στους γαλαξίες, μαζί με άλλα στοιχεία όπως ο άνθρακας και το άζωτο.Αναλύοντας το φως το μακρινού γαλαξία, οι αστρονόμοι υπολόγισαν ότι πολλά άστρα του είχαν ήδη ηλικία 300 εκατομμυρίων ετών και εκτίμησαν ότι η αστρογένεση στον MACS-1149-JD1 είχε πιθανότατα ξεκινήσει, όταν το σύμπαν ήταν μόλις 250 εκατομμυρίων ετών.Είναι απροσδιόριστη η διάρκεια της περιόδου μετά το «Μπιγκ Μπανγκ», κατά την οποία δεν υπήρχαν καθόλου άστρα στο σύμπαν, συνεπώς δεν υπήρχε ούτε οξυγόνο. Ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα στην αστρονομία είναι πότε ακριβώς δημιουργήθηκαν τα πρώτα άστρα, μια εποχή που ρομαντικά αποκαλείται και «κοσμική αυγή», καθώς διαλύθηκε το έως τότε σκοτάδι των γαλαξιών με το πρώτο φως των άστρων.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Hubble Detects Helium in the Atmosphere of an Exoplanet for the First Time

Ballooning atmosphere extends tens of thousands of miles above a gas giant planet

There may be no shortage of balloon-filled birthday parties or people with silly high-pitched voices on the planet WASP-107b. That's because NASA's Hubble Space Telescope was used to detect helium in the atmosphere for the first time ever on a world outside of our solar system. The discovery demonstrates the ability to use infrared spectra to study exoplanet atmospheres.

Though as far back as 2000 helium was predicted to be one of the most readily-detectable gases on giant exoplanets, until now helium had not been found — despite searches for it. Helium was first discovered on the Sun, and is the second-most common element in the universe after hydrogen. It's one of the main constituents of the planets Jupiter and Saturn.

An international team of astronomers led by Jessica Spake of the University of Exeter, UK, used Hubble's Wide Field Camera 3 to discover helium. The atmosphere of WASP-107b must stretch tens of thousands of miles out into space. This is the first time that such an extended atmosphere has been discovered at infrared wavelengths.

The Full story: http://hubblesite.org/news_release/news/2018-26 

 

Release date: May 2, 2018 1:00 PM (EDT)

Πηγή: http://hubblesite.org/ 

NGC 1277

Ο γαλαξίας NGC 1277 βρίσκεται 220 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, στον αστερισμό του Περσέα, και έχει δέκα φορές μικρότερο μέγεθος από τον δικό μας. Παρά το μικρό του μέγεθος, η μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του έχει διάμετρο 11 φορές μεγαλύτερη από αυτήν της τροχιάς του Ποσειδώνα γύρω από τον Ήλιο. 

Αστρονόμοι του Πανεπιστημίου του Τέξας ανακάλυψαν την μεγαλύτερη μαύρη τρύπα που έχει καταγραφεί ποτέ, η οποία ανήκει στον φακοειδή γαλαξία NGC 1277. Η μαύρη τρύπα έχει μάζα 17 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου και αναλογεί στο 14 τοις εκατό της συνολικής μάζας του γαλαξία της, ενώ ο μέσος όρος είναι περίπου 0,1%.

Ο γαλαξίας NGC 1277 βρίσκεται 220 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, στον αστερισμό του Περσέα, και έχει δέκα φορές μικρότερο μέγεθος από τον δικό μας. Παρά το μικρό του μέγεθος, η μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του έχει διάμετρο 11 φορές μεγαλύτερη από αυτήν της τροχιάς του Ποσειδώνα γύρω από τον Ήλιο.

«Πρόκειται για έναν πολύ ιδιόμορφο γαλαξία», δήλωσε το μέλος της αστρονομικής ομάδας Καρλ Γκέμπχαρντ. «Είναι σχεδόν όλος μαύρη τρύπα. Θα μπορούσε να αποτελέσει το πρώτο αντικείμενο μίας νέας κατηγορίας γαλαξιών». Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι η μαύρη τρύπα ανήκει σε φακοειδή γαλαξία, ενώ κατά κανόνα οι μεγαλύτερες μαύρες τρύπες που έχουν παρατηρηθεί ανήκουν σε ελλειπτικούς.

Η αστρονομική ομάδα χρησιμοποιεί δεδομένα από το τηλεσκόπιο Hobby - Eberly και η μελέτη της έχει σκοπό να οδηγήσει στην καλύτερη κατανόηση της διαδικασίας με την οποία γαλαξίες και μαύρες τρύπες σχηματίζονται και επεκτείνονται συνδυαστικά.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις ολότελα διαφορετικοί μηχανισμοί που υποστηρίζουν ότι εξηγούν τη σύνδεση μεταξύ των ιδιοτήτων των γαλαξιών και της μάζας των μαύρων τρυπών που φιλοξενούν. Το πρόβλημα για την επαλήθευση αυτών των θεωριών είναι η έλλειψη επαρκών δεδομένων, καθώς μέχρι στιγμής έχουν μετρηθεί οι μάζες λιγότερων από εκατό μαύρων τρυπών στο σύμπαν.

Οι ερευνητές επέλεξαν ένα δείγμα 800 γαλαξιών και μέχρι στιγμής έχουν παρατηρήσει τους 700 χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Hobby - Eberly. Επικεντρώνοντας στις έξι πιο μεγάλες μαύρες τρύπες που παρατήρησαν, διαπίστωσαν ότι η μαύρη τρύπα του NGC 1277 είχε ήδη φωτογραφηθεί και από το τηλεσκόπιο Hubble. Αυτό το γεγονός τους έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν συγκριτικές μετρήσεις και να καθορίσουν τη μάζα της μαύρης τρύπας ως 17 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη του Ήλιου. 

«Η μάζα αυτής της μαύρης τρύπας ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που αναμέναμε», δήλωσε ο δρ. Γκέμπχαρντ. «Μας οδηγεί πλέον στο συμπέρασμα ότι οι πολύ μεγάλοι γαλαξίες ακολουθούν διαφορετικές φυσικές διαδικασίες ως προς την επέκταση των μαύρων τρυπών τους».

Πηγή: NASA/ESA/Andrew C. Fabian.

Ghostly-Looking Galaxy Stopped Making Stars Long Ago

The adventuring cinema archeologist Indiana Jones would be delighted to find a long-sought relic in his own backyard. Astronomers have gotten lucky enough to achieve such a quest. They identified a very rare and odd assemblage of stars that has remained essentially unchanged for the past 10 billion years. The diffuse stellar island provides valuable new insights into the origin and evolution of galaxies billions of years ago.

As far as galaxy evolution goes, this object is clearly a case of “arrested development.” The galaxy, NGC 1277, started its life with a bang long ago, ferociously churning out stars 1,000 times faster than seen in our own Milky Way today. But it abruptly went quiescent as the baby boomer stars aged and grew ever redder. Though Hubble has seen such “red and dead” galaxies in the early universe, one has never been conclusively found nearby. Where the early galaxies are so distant, they are just red dots in Hubble deep-sky images. NGC 1277 offers a unique opportunity to see one up close and personal.

The telltale sign of the galaxy’s state lies in the ancient globular clusters that swarm around it. Massive galaxies tend to have both metal-poor (appearing blue) and metal-rich (appearing red) globular clusters. The red clusters are believed to form as the galaxy forms, while the blue clusters are later brought in as smaller satellites are swallowed by the central galaxy. However, NGC 1277 is almost entirely lacking in blue globular clusters. The red clusters are the strongest evidence that the galaxy went out of the star-making business long ago. However, the lack of blue clusters suggests that NGC 1277 never grew further by gobbling up surrounding galaxies.

(read more: http://hubblesite.org/news_release/news/2018-17) 

Hubble Finds Huge System of Dusty Material Enveloping the Young Star HR 4796A

Release date: Mar 6, 2018 1:00 PM (EST) 

Newly discovered, vast, complex dust structure, about 150 billion miles across, envelopes the young star HR 4796A.

Finding lots of dust around stars may not sound like anything astronomers would get excited about. The universe is a dusty place. But dust around a young star can be evidence that planet formation is taking place. This isn’t a new idea. In 1755, German Philosopher Immanuel Kant first proposed that planets formed around our Sun in a debris disk of gas and dust. Astronomers imagined that this process might take place around other stars.

They had to wait until the early 1980s for the first observational evidence for a debris disk around any star to be uncovered. An edge-on debris disk was photographed around the southern star Beta Pictoris. Beta Pictoris remained the poster child for such debris systems until the late 1990s when the Hubble Space Telescope’s second-generation instruments, which had the capability of blocking out the glare of a central star, allowed many more disks to be photographed. Now, they are thought to be common around stars. About 40 such systems have been imaged to date, largely by Hubble.

In this recent image, Hubble uncovers a vast, complex dust structure, about 150 billion miles across, enveloping the young star HR 4796A. A bright, narrow inner ring of dust is already known to encircle the star, based on much earlier Hubble photographs. It may have been corralled by the gravitational pull of an unseen giant planet. This newly discovered huge dust structure around the system may have implications for what this yet-unseen planetary system looks like around the 8-million-year-old star, which is in its formative years of planet construction.

Read more 

Find the entire Hubble News archive, images, and videos at HubbleSite.org

source: Astronomy