NGC 2451, NGC 2023, NGC 2024, IC 434.

NGC 2451 σε απόσταση 850 έτη φωτός, είναι ένα από τα πιο λεπτότερη ανοικτά σμήνη για τους παρατηρητές με κιάλια ή μικρά τηλεσκόπια. Είναι μια φωτεινή, ανώμαλη ομαδοποίηση 30-40 αστεριών από τα οποία τα 11 αστέρια του είναι 6^ου μεγέθους και είναι απλωμένα σε μια περιοχή που αντιστοιχεί 1,5 φορά του μεγέθους της πλήρης σελήνης. Το πιο εντυπωσιακό μέλος της ομάδας είναι ο έξοχος κοκκινωπός γίγαντας c Puppies (γ Κουτάβι)με μέγεθος 3,6. Αυτή η συστάδα είναι περίπου 40 εκατομμύριο ετών, με τα μέλη των νέων μπλε αστεριών.

NGC 2451 (Distance from observer 850.00 ly), is one of the finest open clusters for binocular and small telescope users. It is a bright, irregular grouping of 30-40 6th to 11th magnitude stars spread out over an area 1.5 times the size of the full Moon. The brightest member of the group is the reddish 3.6 magnitude supergiant. This cluster is about 40 million years old, with lots of young blue stars.

NGC 2023 είναι ένα σκοτεινό νεφέλωμα. Τα σκοτεινά νεφελώματα είναι γιγάντια σύννεφα σκόνης και αερίων. Οι πολύ υψηλές συγκεντρώσεις της σκόνης έχουν σαν αποτέλεσμα την παρεμπόδιση όλου σχεδόν του φωτός να ελευθερωθεί από τα αστέρια που αποτελούν το υπόβαθρο, καθιστώντας αυτήν την περιοχή του ουρανού σκοτεινή.
Επειδή τα νεφελώματα είναι εξασθενημένα, τα εκτεταμένα αντικείμενα με την πολύ χαμηλή φωτεινότητα της επιφάνειας και χαμηλή ενίσχυση παρέχουν συχνά τις καλύτερες απόψεις.
Το διασημότερο νεφέλωμα είναι το νεφέλωμα του Ωρίωνα, το οποίο είναι ένα νεφέλωμα που συνδυάζει παράλληλα την εκπομπή και αντανάκλαση.

NGC 2023 is a dark nebula. Nebulae are giant clouds of dust and gas. Dark nebulae have a higher concentration of dust, which blocks almost all light from background stars, making this region of sky dark and featureless. A telescope is needed to observe almost all nebulae, because nebulae are faint, extended objects with very low surface brightness, low magnification will often provide the best views. The most famous nebula is the Orion Nebula, which is a combination emission and reflection nebula.

NGC 2024 είναι ένα νεφέλωμα εκπομπής. Τα νεφελώματα είναι γιγαντιαία σύννεφα σκόνης και εκπομπής αερίου υδρογόνου που είναι πολύ κοντά στις περιοχές των νέων θερμών αστεριών. Το φως από τα αστέρια θερμαίνει το αέριο υδρογόνου, αυξάνοντας τη θερμοκρασία του μέχρι 10.000 Κ. Σε αυτήν την θερμοκρασία, το σύννεφο αερίου που καίγεται είναι κόκκινο, δίνοντας έτσι στα νεφελώματα εκπομπής την ευδιάκριτη κοκκινωπή εμφάνισή τους. Για την παρατήρηση, σχεδόν όλων των νεφελωμάτων, απαιτείται τηλεσκόπιο.

NGC2024 is an emission nebula. Nebulae are giant clouds of dust and gas. Emission nebulae are regions of hydrogen gas very close to young, hot stars. Light from the stars heats the hydrogen gas, raising its temperature up to 10 000 K. At this temperature, the gas cloud glows red, giving emission nebulae their distinct reddish appearance. A telescope is needed to observe almost all nebulae.

IC 434 είναι και αυτό ένα νεφέλωμα εκπομπής, με όμοια χαρακτηριστικά όπως το NGC 2024.

IC 434 is an emission nebula.

Ένα αστέρι γεννιέται

If it is lost a star super giant behind something remains always in order to is given birth a star dwarf.

Σταυρός του Νότου (Crux)

Constellation of ” Southern Cross”

Photo montage create by Sotiri Kotsopoulo with Photo Shop CS3

Φωτ.1 "Ο Αστερισμός Νότιος Σταυρός ή Σταυρός του Νότου"

Αν και ήτανε γνωστός στην αρχαιότητα ο αστερισμός αυτός, παρόλα ταύτα δεν φαίνεται από την Ελλάδα, αλλά μόνο από το νοτιο ημησφαίριο του Τροπικού του Καρκίνου.

(The Constellation "Crux" it is only visible south of the Tropic of Cancer).

Φωτ.2. Άλφα Σταυρού (Acrux Crucis)

Ο Άλφα Σταυρού Φωτ.2. (Acrux Crucis) είναι ένα από τα φωτεινότερα αστέρια στον ουρανό στο μέγεθος 0,2, που βρίσκεται 321 έτη φωτός. Είναι επίσης ένα θεαματικό διπλό αστέρι, που χωρίζονται μεταξύ τους περίπου 3,9 δευτερόλεπτα του τόξου.
Αναλυτικά οι α¹ (A) και α² (B) έχουν φαινόμενα μεγέθη 1,33 και 1,74 (εξαιτίας του μικρού διαχωρισμού τους φαίνονται στο γυμνό μάτι και με κιάλια ως ενιαίος αστέρας φαινόμενου μεγέθους 0,86). Οι φασματικοί τους τύποι είναι B1 IV και B2 V αντιστοίχως. Ο A είναι φασματοσκοπικός διπλός και ένας άλλος αστέρας, ο C, τους ακολουθεί στον χώρο. Συνεπώς πρόκειται για τετραπλό σύστημα. Η απόσταση του συστήματος από τη Γη ανέρχεται σε 370 έτη φωτός, αλλά μειώνεται με ρυθμό 11,2 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, η δε θερμοκρασία του Acrux 21259 βαθμούς Kelvin.

Description: Acrux (Alpha Crucis) is one of the brightest stars in the sky at magnitude 0.2, located 321 light years from the Sun. It is also a spectacular double star, its two components being of magnitude 0.8 and 1.2, and separated by 3.9 arcseconds, making it resolvable in any telescope.

Φωτ.3. "Βήτα Σταυρού" (Mimosa or Becrux)

MIMOSA ή Βήτα Σταυρού(Beta Crucis), είναι ένα διπλό αστέρι. Λίγα είναι τα αστέρια πρώτου μεγέθους, δεδομένου ότι είναι προφανές η μεγάλη φωτεινότητά τους. Το Mimosa δεδομένου για την προφανή φωτεινότητα (μεγέθους 19) μαζί με τον Deneb (μέγεθος 1.25), είναι το δεύτερο φωτεινότερο αστέρι στο επίκεντρο του αστερισμού « νότιος σταυρός». Το «Mimosa», είναι ένα θαυμάσιο μπλε - λευκό και πολύ θερμό αστέρι το οποίο ταξινομείτε στους γίγαντες και βρίσκετε σε απόσταση 350 έτη φωτός (κατηγορίας B 0.5), με θερμοκρασία 27.600 Kelvin. Τέτοια θερμότητα αναγκάζει το αστέρι να ακτινοβολεί το μεγαλύτερο μέρος του φωτός αόρατες υπεριώδης ακτίνες. Ο Mimosa είναι 3000 φορές φωτεινότερος από το δικό μας ήλιο. Αν λαμβάναμε υπόψη όλη την ακτινοβολία, η φωτεινότητα θα ανερχότανε περισσότερο από 11 φορές υψηλότερο του ήλιου. Επίσης ο Βήτα Σταυρού (Mimosa, Becrux) είναι ένα μεταβλητό αστέρι και μέλος ενός πολλαπλού συστήματος αστεριών. Αυτό το αστέρι είναι ένας «σκιάζοντας μεταβλητός», δηλαδή, σκιάζει τo μέλος ενός διπλού συστήματος αστεριών που περνάν άμεσα και μπροστά από τα αστέρια της συντροφιάς τους κατά τη διάρκεια της τροχιάς, όταν συμβαίνει αυτό το φως από το αστέρι που το συντροφεύει σκιάζετε και εμποδίζεται η φωτεινότητα του πίσω αστεριού με αποτέλεσμα το αστέρι να εμφανίζεται πιο εξασθενημένης φωτεινότητας την ώρα της παρατήρησης. Το διασημότερο δυαδικό σύστημα είναι ο Algol, που επονομάζεται και ως «το αστέρι των δαιμόνων» για τις αλλαγές του ως προς τη φωτεινότητα.

Description: Mimosa, Becrux is a main sequence star, a star that burns hydrogen in its core. Every star spends most of its lifetime as a main sequence star. The properties of a main sequence star are determined completely by its mass, which can range from 1/20 the mass of the sun up to 50 times the mass of the sun. The more massive a star is, the hotter and brighter it will be, and the shorter it will live. A star's temperature also determines its colour. The hottest stars appear blue. Slightly cooler stars appear white or yellow, and the coolest stars appear orange or red. Our sun is slightly hotter and more massive than the average star on the main sequence.Mimosa, Becrux is both a variable star and one member of a multiple star system. It is possible that this star is an ‘eclipsing variable’. Eclipsing variables are members of a double star system which pass directly in front of their companion stars during their orbit. When this happens, light from the companion star is blocked, and the binary star appears fainter to observers on Earth. The most famous eclipsing binary is Algol, nicknamed ‘the Demon Star’ for its spooky changes in brightness.

Φωτ.4. Ο Γάμμα Σταυρού (Gacrux)

Ο Γάμμα Σταυρού (ή Gacrux) είναι ελαφρώς μεταβλητός αστέρας, με μέσο φαινομενικό μέγεθος 1,59, φασματικό τύπο M3 III, χρώματος B-V και με θερμοκρασία 3276 βαθμούς Kelvin. Βρίσκετε σε απόσταση 88 έτη φωτός από τη Γη και αυτό τον καθιστά ως τον πλησιέστερο ερυθρό γίγαντα.

Description: Gacrux is a giant or supergiant star. Giant stars are large and bright and appear in the upper (brighter) portion of the Hertzsprun-Russell (HR) diagram. Red giants, appearing on the lower-temperature side of the "giant" region of the H-R diagram are stars that no longer burn hydrogen in their core, but can burn hydrogen in an outer shell surrounding a now helium core . They are the next step in the life of a main sequence star like our Sun. When a main sequence star has fused a certain portion of the hydrogen in its core, the star begins to swell, increasing in size by a factor of 100. As the star expands, it also cools, and becomes redder, hence the name 'red giant'. Most red giants will end their lives as white dwarfs after they shed their outer shell as a planetary nebula. Blue giants, on the other hand, are younger stars that started out much larger than our Sun. These stars burn hotter and brighter than most, and consequently their lives are shorter. A good portion of these blue giants end their lives as supernovas, neutron stars or even black holes. Gacrux is both a variable star and one member of a multiple star system. It is possible that this star is an ‘eclipsing variable’. Eclipsing variables are members of a double star system which pass directly in front of their companion stars during their orbit. When this happens, light from the companion star is blocked, and the binary star appears fainter to observers on Earth. The most famous eclipsing binary is Algol, nicknamed ‘the Demon Star’ for its spooky changes in brightness.

Φωτ.5. Δέλτα Σταυρού (Delta Crucis)

Ο Δέλτα Σταυρού(Delta Crucis) θεωρείτε της ακολουθίας ενός κυρίου μεταβλητού αστεριού, που καίει το υδρογόνο του πυρήνα του. Οι ιδιότητες ενός κύριου αστεριού ακολουθίας καθορίζονται από τη μάζα του, η οποία μπορεί να κυμανθεί από το 1/20 έως και 50 φορές μεγαλύτερο της μάζα του ήλιου. Η θερμοκρασία του είναι 16.569 Kelvin και σε απόσταση 364 έτη φωτός.

Description: Delta Crucis is a main sequence star, a star that burns hydrogen in its core. Every star spends most of its lifetime as a main sequence star. The properties of a main sequence star are determined completely by its mass, which can range from 1/20 the mass of the sun up to 50 times the mass of the sun. The more massive a star is, the hotter and brighter it will be, and the shorter it will live. A star's temperature also determines its colour. The hottest stars appear blue. Slightly cooler stars appear white or yellow, and the coolest stars appear orange or red. Our sun is slightly hotter and more massive than the average star on the main sequence.Delta Crucis is a variable star. Variable stars are stars that change in brightness. Most variable stars are either ‘pulsating variables’ or ‘eclipsing binaries’. Pulsating variables are old stars whose outer layers are expanding and contracting. Eclipsing variables are members of a double star system which pass directly in front of their companion stars during their orbit. When this happens, light from the companion star is blocked, and the binary star appears fainter to observers on Earth.

Φωτ.6. "Ο Έψιλον αστέρας"

Ο Έψιλον αστέρας (μόνος εκτός των νοερών γραμμών που σχηματίζουν το σταυρό φωτ.1. & 6.), που βρίσκετε σε απόσταση 228 Ε.Φ. (έτη φωτός), του αστερισμού «Σταυρός του Νότου» (Crux - Crucis) είναι ένα έξοχο γιγαντιαίο αστέρι (φωτ.2.). Τα γιγαντιαία αστέρια είναι μεγάλα και φωτεινά και εμφανίζονται στην ανώτερη (φωτεινότερη) μερίδα του διαγράμματος του Hertzsprun-Russell (HR). Οι κόκκινοι γίγαντες, που εμφανίζονται από την πλευρά τους με χαμηλές θερμοκρασίες της "γιγαντιαίας" περιοχής του διαγράμματος , είναι αστέρια που δεν καίνε πλέον το υδρογόνο στον πυρήνα τους αλλά στο εξωτερικό τους που το περιβάλλει. Είναι το επόμενο βήμα της ζωής ενός κύριου αστεριού της ακολουθίας όμοια με τον ήλιο μας. Όταν ένα αστέρι της κύριας ακολουθίας κάψει μια ορισμένη μερίδα του υδρογόνου στον πυρήνα του, το αστέρι αρχίζει να διογκώνετε και να αυξάνει κατά 100% τον παράγοντα μεγέθους του. Δεδομένου ότι το αστέρι επεκτείνεται, με χαμηλή θερμοκρασία , γίνεται ερυθρός, από εκεί και η ονομασία του "κόκκινος γίγαντας". Οι περισσότεροι κόκκινοι γίγαντες θα τελειώσουν τις ζωές τους ως λευκοί νάνοι αφότου κάψουν και το εξωτερικό περίβλημα υδρογόνου και καταλήγουν ως πλανητικά νεφελώματα.
Αντίθετα οι μπλε γίγαντες, αφ' ετέρου, είναι νεώτερα ( πολύ μεγαλύτερο από τον ήλιό μας). Αυτά τα αστέρια είναι τα θερμότερα και φωτεινότερα από τα περισσότερα του ουρανού, και συνεπώς οι ζωές τους είναι πιο σύντομες. Μια μεγάλη μερίδα αυτών των μπλε γιγάντων τελειώνει η ζωή τους ως σούπερ νόβα ή αστέρια νετρονίων ή ακόμα και ως μαύρες τρύπες.

Description:
Epsilon Crucis (phot.1. &2 .) is a giant or supergiant star. Giant stars are large and bright and appear in the upper (brighter) portion of the Hertzsprun-Russell (HR) diagram. Red giants, appearing on the lower-temperature side of the "giant" region of the H-R diagram are stars that no longer burn hydrogen in their core, but can burn hydrogen in an outer shell surrounding a now helium core . They are the next step in the life of a main sequence star like our Sun. When a main sequence star has fused a certain portion of the hydrogen in its core, the star begins to swell, increasing in size by a factor of 100. As the star expands, it also cools, and becomes redder, hence the name 'red giant'. Most red giants will end their lives as white dwarfs after they shed their outer shell as a planetary nebula. Blue giants, on the other hand, are younger stars that started out much larger than our Sun. These stars burn hotter and brighter than most, and consequently their lives are shorter. A good portion of these blue giants end their lives as supernovas, neutron stars or even black holes.

Moon Charon

Big Bag in Action

Nebulae of Cygne

Για το φυσικό μέγεθος της φώτο πιέστε πάνω της.

Νεφέλωμα στον αστερισμό του Κύκνου
(Επεξεργασία animation έγινε με το Photo Shop CS3).

Mars

Mars and his moon Phobos
(to see his moon please press up in the photo)

Saturn

Saturn and his moons

Alkaid

Alkaid (το άστρο στην ουρά ή αλλιώς χερούλι, της Μεγάλης Άρκτου)