Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Κρατήρας GAUSS



Ο Gauss (Carl Friedrich Gauss) είναι ένας μεγάλος σεληνιακός κρατήρας (Νεκταριανή εποχή) με κυκλικό σχηματισμό και με αρκετά απότομες κλίσεις. Βρίσκεται κοντά στην πλευρά του βορειοανατολικού άκρου της σελήνης και ανήκει στην κατηγορία των σεληνιακών σχηματισμών που ονομάζονται περιτοιχισμένες πεδιάδες (Walled plain). Έχει διάμετρο 182 χιλ. με ένα αρκετό επίπεδο πυθμένα, με ελάχιστη ή καθόλου πλανητική κρούστα (στην γεωλογία η πλανητική κρούστα είναι ένα τμήμα ορεινού όγκου που οροθετείτε με κοντά ελαττώματα ή κάμψεις. Όταν ένας ορεινός όγκος μετατοπίζεται συνολικά και τείνει να διατηρήσει την εσωτερική δομή του οφείλετε στην μετατόπιση της κρούστας. Επίσης αυτός ο όρος χρησιμοποιείτε για να αναφερθούμε σε μια ομάδα από βουνά που είναι διαμορφωμένα από μια τέτοια δόμηση. Η δομική κρούστα ενός ορεινού όγκου είναι μικρότερη δομική μονάδα της κρούστας ενός τεκτονικού πιάτου) ορεινού όγκου, με χαρακτηριστικό τους διάφορους εσωτερικούς κρατήρες που είναι κατά μήκος του ανατολικού πλαισίου (Gauss Β ) και τον ακόμα μικρότερο κρατήρα (Gauss Α), που βρίσκεται πέρα από το πλαίσιο στα βορειοανατολικά. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του κρατήρα είναι οι διάφορες ρωγμές του πυθμένα, ιδιαίτερα κατά μήκος των ανατολικών και βορειοδυτικών ακρών. Το πλαίσιο του κρατήρα στα βόρεια είναι καλλίτερα σχηματισμένος και στους εσωτερικούς τοίχους στα βορειοδυτικά παρατηρούνται πεζούλια κατά μήκος ενώ στα βορειοανατολικά είναι κατακλυσμένα. Το νότιο του πλαίσιο είναι ποιο διαβρωμένο.Στα βορειοανατολικά του κρατήρα Gauss είναι ο κρατήρας Riemann του ίδιου τύπου (Walled plain), στα νοτιοδυτικά είναι ένα ακόμα ζευγάρι κρατήρων, ο Hahn και ο Berosus ενώ άμεσα σχεδόν προς τα νότια είναι ο κρατήρας Σενέκα Στον πυθμένα του κρατήρα παρατηρητή μια κορυφογραμμή που ξεκινάει από τον Βορά προς Νότο.
Η καλλίτερη στιγμή παρατηρήσεις του κρατήρα, είναι δύο μέρες μετά την Νέα Σελήνη ή μια μέρα μετά την Πανσέληνο.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Όρος RUMKER

Όρος Rümker , Κόλπος Roris, Ρωγμή Sharp.

Το Όρος Rümker (προς τιμή του Karl L. C. Rümker), είναι ένας μεμονωμένος ηφαιστειακός σχηματισμός και βρίσκετε κοντά στην Βορειοανατολική πλευρά της Σελήνης (Σεληνογραφική συντεταγμένη 40.8° Β, 58.1° Δ). Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι ένα μεγάλο υπερυψωμένο ανάχωμα στην Βόρεια πλευρά του Oceanus Procellarum. Η διάμετρός του είναι 70 χλμ. και με μέγιστη ανάβαση που φτάνει σε ύψος περίπου 1.100 μ., έχει 30 σεληνιακούς θόλους που μερικοί από αυτούς έχουνε ένα μικρό κρατήρα. Το οροπέδιο φτάνει σε ένα ύψος 900 μ προς τα δυτικά, 1.100 μ στα νότια και 650 μ στα ανατολικά. Η επιφάνεια του Όρους Rümker είναι σχετικά ομοιόμορφη, με μια ισχυρή φασματοσκοπική υπογραφή του σεληνιακού υλικού και ο (κατ' εκτίμηση όγκος της λάβας που χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα) είναι 1.800 κυβικά χιλιόμετρα.
περισσότερα στο: http://en.wikipedia.org/wiki/Mons_R%C3%BCmker

Κόλπος Roris (λατινικά Sinus Roris = κόλπος της δροσιάς)
περισσότερα στο:http://en.wikipedia.org/wiki/Sinus_Roris

Rima Sharp

περισσότερα στο: http://en.wikipedia.org/wiki/Sharp_%28crater%29

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Ο Ακτινωτός Κρατήρας TYCHO


Γεωλογική περίοδος: Κοπερνιανή (από -1,1 δισεκατομμύρια έτη από την παρούσα ημέρα)
Διάσταση: 88 x 88 Km/52x52 Mi
Ύψος: 4800 m/14500 ft
Ύψος/ευρέως αναλογία: 0.0565

Περισσότερα στοιχεία
για τον κρατήρα
θα βρείτε: http://en.wikipedia.org/wiki/Tycho_(crater)

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Ο κρατήρας Ερατοσθένης

Ο κρατήρας Ερατοσθένης (Eratosthenes) είναι σχετικά ένας βαθύς σεληνιακός κρατήρας ύψους 3570 μ. και διάσταση 60 Χ 60 χιλ., που βρίσκεται ανάμεσα στα όρια μεταξύ της θάλασσας των Ιμβρίων (Mare Imbrium) και και του κόλπου Aestuum στις περιοχές των θαλασσών. Διαμορφώνει το δυτικό τέρμα των Απεννίνων οροσειρών (Apenninus Montes). Ο κρατήρας έχει ένα σαφές κυκλικό πλαίσιο των εσωτερικών του τοιχωμάτων με το κεντρικό βουνό στο εσωτερικό του δίνοντας έτσι ένα οξύ και ανώμαλο πυθμένα. Στο εξωτερικό του μέρος στερείται ο ίδιος τον ακτινωτό, αλλά καλύπτεται νοτιοδυτικά από τις ακτίνες του κρατήρα Κοπέρνικου.
Ο κρατήρας θεωρείται πως έχει δημιουργηθεί πριν 3,2 δισεκατομμύρια χρόνια, (Eratosthenian lunar geologic timescale). Παρουσιάζει ενδιαφέρον ο εξερετικός σχηματισμός και η περίοδος της παρατηρήσεις του είναι μία μέρα μετά το πρώτο τέταρτο ή το τελευταίο τέταρτο της σελήνης.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Κρατήρας Πυθαγόρας

Ίσος όσοι τύχουν να διαβάσουνε αυτό το άρθρο με ονομάσουν ρομαντικό, αλλά θέλω να ξέρετε πως όποτε σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω το Φεγγάρι εντυπωσιάζομαι πάρα πολύ. Έτσι αποφάσισα να παραθέσω διάφορες φωτογραφίες με τους ποιο σημαντικούς κρατήρες, τις σημαντικές θάλασσες και τα όρη της.
Για αυτό ας φανταστούμε όλοι πως κάνουμε έναν "Περίπατος στη Σελήνη"
Έτσι ξεκινάω με τον εντυπωσιακό κρατήρα Πυθαγόρα.

Ο Πυθαγόρας είναι ένας προεξέχων σεληνιακός κρατήρας πρόσκρουσης, που βρίσκεται κοντά στο βορειοδυτικό σεληνιακό άκρο. Βρίσκεται ακριβώς στα βορειοδυτικά του λίγο μεγαλύτερου κρατήρα Babbage. Ο κρατήρας κατά την παρατήρηση έχει μια ωοειδή εμφάνιση λόγω της πλάγιας γωνίας που προβάλει προς τη γη η σελήνη. Μόνο το δυτικό μέρος του εσωτερικού μπορεί να παρατηρηθεί από τη γη, η άλλη πλευρά που είναι μόνιμα κρυμμένη από τη θέα παρατήρησης.Το καλά συντηρημένο πλαίσιο του κρατήρα Πυθαγόρα έχει έναν ευρύ σύστημα από πλευρικά πεζούλια, που ανέρχονται σε ύψος 5000 μ. και ένα μικρό μέρος κριού γύρω από το εξωτερικό του. Οι παρατηρητές σημειώνουν στην περίληψη του κρατήρα πως αν και φαίνεται γενικά να έχει κυκλικοί διάταξη παρόλα αυτά μοιάζει να έχει εξαγωνική μορφή. Ο πυθμένας του είναι σχετικά επίπεδος λόγο της λοφώδης επιφάνειας. Γύρω από την περιφέρεια του υπάρχουν αρκετά στοιχεία των κατολισθήσεων. Στο κέντρο του πυθμένα του είναι μια ορεινή σειρά με τριπλή κορυφή που φτάνει σε ύψος το 1,5 χιλ.

Δύο ακόμα απόψεις του κρατήρα με τους άλλους "γείτονες" κρατήρες γύρο του.


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Γαλαξίας NGC253

Τον Γαλαξία NGC 253 τον ανακάλυψε τυχαία η Caroline Herschel το έτος 1783. Ανήκει στον αστερισμό Sculptor (Γλύπτη), χαμηλά στο νότιο ορίζοντα (πολλοί τον ονομάζουν και γαλαξία του Νότου) σε απόσταση από τη Γη περίπου 8 εκατομμύρια Έτη Φωτός. περιέχει αρκετή ποσότητα αστρικής σκόνης (περισσότερη από ότι σε άλλους γαλαξίες) και η στενή μορφή και η εντυπωσιακή ωραιότητα του γίνετε ο στόχος από αρκετούς ερασιτέχνες φωτογράφους. Το 1940 ο Fritz Zwicky, γεννηθείς στη Βάρνα της Βουλγαρίας (1898 - 1974) ανακάλυψε στον NGC 253 τον SN 1940E (supernova) με φωτεινότητα μεγέθους 14 (14.0 mag announced in IAUC 848).

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

ΑΡΗΣ

Κατοπτρικό 150/170 Q3-2, WEB Cam Phillips TU YOU
RegiStax4 & PhotoShop C2.
(Total frame 2003 - Quality Frame 250)


Ο κρατήρας Kepler

Ο κρατήρας Kepler είναι το φωτεινό σημείο λίγο βόρεια από το κέντρο της σελήνης και κοντά στην διαχωρίζουσα ( terminator) και παρουσιάζει πλούσιο γεωλογικό ενδιαφέρον. Εκεί βρίσκεται η σκοτεινή θάλασσα OceanusProcellarum που αποτελείται από σκούρα πετρώματα χαμηλής αντανακλαστικότητας (albedo) όπως σίδηρο και μαγνήσιο. Το χείλος του κρατήρα Kepler είναι πολύ φωτεινό. Αποτελείται κυρίως από ένα ασπριδερό πέτρωμα που ονομάζεται ανορθωσίτης. Οι γραμμές που φαίνεται να σχηματίζονται από τον Keplerκαι να προεκτείνονται προς τα έξω σαν ακτίνες είναι κομμάτια που πετάχτηκαν προς τα έξω όταν έγινε η πρόσκρουση. Ο γεωλογικός σχηματισμός του κρατήρα είναι τόσο πλούσιος αλλά και μοναδικός που ήταν ο πρώτος κρατήρας που χαρτογραφήθηκε από το U.S. GeologicalSurveyτο 1962.
http://www.astronomy.gr/

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Η φωτεινότερη έκρηξη υπερκαινοφανούς αστέρα

Καλλιτεχνική εικόνα της έκρηξης του υπερκαινοφανούς SN 2006gy.
(© NASA)

Η φωτεινότερη μέχρι σήμερα έκρηξη υπερκαινοφανούς αστέρα παρατηρήθηκε πρόσφατα με το τηλεσκόπιο ακτίνων-X του δορυφόρου Chandra αλλά και από πολλά επίγεια τηλεσκόπια. Αυτή η έκρηξη ήταν περίπου 100 φορές πιο ενεργητική από μια τυπική έκρηξη υπερκαινοφανούς, γεγονός από το οποίο οι ειδικοί συνεπάγουν ότι ο αρχικός αστέρας είχε μάζα περίπου 150 ηλιακές μάζες. Οι αστρονόμοι ονόμασαν αυτόν τον υπερκαινοφανή αστέρα με τον κωδικό SN 2006gy και υπολογίζουν ότι οι πρώτοι αστέρες στο αρχέγονο σύμπαν είχαν παρόμοια μάζα με αυτόν. Η έκρηξη αυτή μπορεί να μας διδάξει πολλά για το πως οι αστέρες πρώτης γενεάς ολοκλήρωσαν την ζωή τους και καταστράφηκαν μιας και η ανακάλυψη του συγκεκριμένου υπερκαινοφανούς έδειξε ότι ο θάνατος παρόμοιων αστέρων είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν που προβλέπουν οι θεωρητικές μελέτες.
Οι παρατηρήσεις από το δορυφόρο ακτίνων-X επέτρεψαν στην επιστημονική ομάδα που έκανε την παρατήρηση να αποκλείσει ένα πιθανό σενάριο για το τι οδήγησε στην έκρηξη του υπερκαινοφανούς. Συγκεκριμένα, το σενάριο ανέφερε ότι ένας λευκός νάνος με μάζα λίγο μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου μας, συνοδευόμενος από έναν άλλο μεγαλύτερο αστέρα, εξερράγη σε ένα πυκνό και πλούσιο σε υδρογόνο περιβάλλον. Αν είχε όμως συμβεί κάτι τέτοιο, θα έπρεπε, σύμφωνα με τους ειδικούς, η έκρηξη του υπερκαινοφανούς να είναι 1000 φορές φωτεινότερη στις ακτίνες-X από αυτή που ανίχνευσε ο Chandra, γεγονός που συνηγορεί στο ότι η έκρηξη προέρχεται από το θάνατο ενός απομονωμένου αλλά εξαιρετικά μεγάλου αστέρα.
Η έκρηξη του SN 2006gy είναι η μεγαλύτερη που έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα και τοποθετείται στον γαλαξία NGC 1260, περίπου 240 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο αστέρας Eta Carinae που βρίσκεται στο γαλαξία μας και σε απόσταση 7500 έτη φωτός μακριά από μας, θα εκραγεί κάποια στιγμή σαν υπερκαινοφανής. Μια τέτοια έκρηξη θα μπορούσε να είναι η πιο θεαματική που έχει δει ο σύγχρονος πολιτισμός.
http://www.astro.noa.gr/journal/News/journal_newsin_brightest_supernova.htm

Κρόνος

Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών Η εικόνα αυτή του Κρόνου, που προέρχεται από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, έχει επεξεργαστεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αναδεικνύει ρεαλιστικά τα «σωστά» χρώματα του πλανήτη. Οι διαφορετικές ζώνες χρώματος που παρατηρούνται οφείλονται στις υφιστάμενες διαφορές των νεφών, τα οποία καλύπτουν το δεύτερο μεγαλύτερο πλανήτη του Ηλιακού μας Συστήματος.
[φωτογρ: Hubble Heritage Team (AURA/STScI/NASA/ESA)].
http://www.eugenfound.edu.gr/portal/gr/69/32/25753/19/1/showlistdocbullets.html
http://www.nineplanets.org/saturn.html

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

ΑΡΗΣ

Ο Άρης είναι πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Είναι ο τέταρτος κοντινότερος πλανήτης στον Ήλιο και ο δεύτερος πιο κοντινός πλανήτης στη Γη (ο πιο κοντινός πλανήτης στη Γη είναι η Αφροδίτη). Λέγεται και «κόκκινος πλανήτης» εξαιτίας του χρώματος που παρουσιάζει και που οφείλεται σε οξείδια σιδήρου στην επιφάνειά του. Περιβάλλεται από λεπτή ατμόσφαιρα με πίεση περίπου στο ένα χιλιοστό αυτής της Γης. Έχει δύο μικρούς δορυφόρους: τον Φόβο και τον Δείμο. Ο Άρης είναι γνωστός ήδη από την προϊστορία, καθώς και ο πρώτος που παρατηρούμενος με οπτικό τηλεσκόπιο αποκάλυψε, λόγω εγγύτητας, τα γενικά χαρακτηριστικά της μορφολογίας του, τα οποία θεωρήθηκε -σωστά ως ένα βαθμό- ότι είναι παρόμοια με αυτά της Γης. Η ομοιότητα αυτή έδωσε βάση αφενός σε μια εκτεταμένη συζήτηση για την ύπαρξη ζωής σε αυτόν, αφετέρου σε σκέψεις μελλοντικής αποίκισής του. Ακόμα, είναι εύκολα προσεγγίσιμος από τις εξερευνητικές μας διαστημοσυσκευές, καθώς ένα ταξίδι προς τον Κόκκινο Πλανήτη απαιτεί χρόνο περίπου έξι μηνών. Για τους λόγους αυτούς ο Άρης είναι ο καλύτερα εξερευνημένος πλανήτης έως σήμερα.

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

ΔΙΑΣ

Με τηλεσκόπιο Νευτονικό 6", Web Cam Phillips, Barlow2.5 επεξεργασία με RegiStrax4 και Photo Shop C2

O Δίας είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος σε διαστάσεις και μάζα. Είναι ο πέμπτος κατά σειρά πλανήτης ξεκινώντας από τον Ήλιο
Ο Δίας θα μπορούσε να περιλάβει στο εσωτερικό του όλους τους άλλους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος. Η μάζα του είναι 318 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της γης, και 2,5 φορές μεγαλύτερη του συνόλου των πλανητών και δορυφόρων. Ο όγκος του 1.318 φορές μεγαλύτερος από τον όγκο της Γης. Παρά ταύτα η πυκνότητα του είναι μόλις 1,33 έναντι της πυκνότητας της γης που είναι 5,52 και κοντινή στην πυκνότητα του ήλιου(1,4), λαμβάνοντας ως μονάδα τη πυκνότητα του ύδατος. Η μέση διάμετρος του είναι 142.000 χλμ. Η απόσταση του από τη Γη κυμαίνεται ανάμεσα στα 591.000.000 χλμ και 965.000.000 χλμ. (περίπου ± 5,2 α.μ.). Γι΄αυτό οφείλεται η τροχιά του. Περιστρέφεται πάρα πολύ γρήγορα γύρω από τον άξονα του, περίπου σε 10 ώρες, πιο γρήγορα από όλους τους πλανήτες, για την ακρίβεια σε 9 ώρες και 51 λεπτά. Με αυτό το ρυθμό της περιστροφής, ο Δίας, που είναι φτιαγμένος κατά κύριο λόγο από αέριο υδρογόνο παρουσιάζει πλάτυνση ίση προς 1/15. Ο χρόνος που χρειάζεται για μια περιφορά γύρω από τον ήλιο είναι περίπου 12 γήινα χρόνια (11 έτη και 315 ημέρες γης). Η ένταση του πεδίου βαρύτητας υπολογίζεται 2,5 φορές μεγαλύτερη της έντασης της γης. Δέχεται δε από τον Ήλιο ποσότητα φωτός και θερμότητα ίση προς το 1/25 εκείνης που φθάνει στη Γη.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82)

Ο ΗΛΙΟΣ

Ο Ήλιος είναι ο αστέρας του ηλιακού μας συστήματος, είναι δε το λαμπρότερο σώμα του ουρανού. Η φωτεινότητά του είναι τέτοια ώστε κατά την διάρκεια της ημέρας, όταν είναι πάνω από τον ορίζοντα, να μην επιτρέπει λόγω της έντονης διάχυσης του φωτός σε άλλα ουράνια σώματα να εμφανίζονται (με εξαίρεση την Σελήνη και σπανιότερα την Αφροδίτη). Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, υπήρξε γιος του Τιτάνα Υπερίωνος (κατά τους Όμηρο, Ησίοδο). Φοίβος, φωτοβόλος δηλαδή, ήταν η προσωνυμία του Ηλίου, η ίδια με του θεού Απόλλωνα. Κατά την εξέλιξη του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, οι ηλιακές ιδιότητες αποδόθηκαν στον θεό Απόλλωνα. Στη σύγχρονη εποχή γνωρίζουμε πως ο Ήλιος είναι το κοντινότερο στην Γη άστρο. Η σημασία του Ήλιου στην εξέλιξη και την διατήρηση της ζωής στην Γη είναι καίρια, καθώς με τη θεμελιώδη διαδικασία της φωτοσύνθεσης προσφέρει την απαραίτητη ενέργεια για την ανάπτυξη των ζωντανών οργανισμών, και διατηρεί την επιφανειακή θερμοκρασία της Γης σε ανεκτά για τη ζωή επίπεδα.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82